Ranopopodnevna projekcija žanrovskog filma “Hipnotiziran” (“Hypnotic”) okupila je priličan broj ljudi u londonski multipleks “Vue” na Leicester Squareu unatoč velikoj konkurenciji zvučnijih blockbustera poput “Brzih i žestokih 10”, “Male sirene” i “Čuvara galaksije 3”.
Ben Affleck i Robert Rodriguez bili su dovoljan mamac za publiku koja se vjerojatno zaželjela pred-franšiznog blockbusterskog vremena kad je na plakatu bilo dosta staviti ime glumca i/li redatelja da “proda” film i kad su misteriozni akcijski SF trileri ovog tipa bili ljetni hitovi.
Korijeni filma “Hipnotiziran”, Rodriguezova prvog od 2019. i blockbustera “Alita, anđeo borbe”, datiraju upravo iz tog vremena. Rodriguez je dobio ideju za film 2002., nakon što se proslavio “Desperadom” i “Od sumraka do zore”, odnosno par godina prije nego što je režirao “Sin City” i “Planet terora”. Iako je realizirao film 20 godina kasnije, Rodriguez režira “Hypnotic” kao da je 2002., što je istovremeno plus i minus.
Težak 70 milijuna dolara, “Hipnotiziran” djeluje kao ispolirani žanrovac s kraja devedesetih/početka dvijetisućitih i milina je vidjeti nešto što izgleda kao pravi kinofilm u eri generičkih streaming proizvoda, a i propulzivno je režiran i traje ekonomičnih 90-ak minuta.
Ovakvih (budžetiranih) žanrovskih filmova tada je bilo znatno više i “Hypnotic” evocira epohu “mindbending” klasika na temu simulirane stvarnosti, snova i identiteta kao što su npr. “Potpuno sjećanje”, “Matrix”, “Grad tame”, “Memento”, ali i Affleckov hitić “Isplata”.
S druge strane, film je prepun misteriozno-psiholoških “twistova” koji bi ranih dvijetisućitih djelovali još uvijek svježe u eri “Šestog čula”, “Kluba boraca” i “Identiteta”, a danas su malo “passe” i čine ga datiranim, posebice što dolazi u kina nakon “Inceptiona” i “Teneta” Christophera Nolana na koje ne samo je kadar podsjetiti, nego se može stjeći dojam i da ih kopira, koketirajući usput i s hičkokovskim trilerom a la “Sjever-sjeverozapad”.
Pa ipak, “Hypnotic” je svakako zanimljiva žanrovska vježba za Rodrigueza koji je karijeru započeo niskobudžetnim filmovima (“El Mariachi”) i počeo režirati visokoproračunske blockbustere (“Alita”). Fanovi redatelja prepoznat će da se radi o Rodriguezovu filmu čim vide njegova kućnog glumca Jeffa Faheyja u sporednoj ulozi i čuju legendarni vic iz “Desperada” (iz ondašnjih usta Quentina Tarantina).
Sjećate se, vic je o tipu koji uđe u bar i ponudi okladu barmenu da se može iz daljine popišati u čašu na šanku i pritom ne proliti ni jednu jedninu kap. “Stara stvar, ali dobar”, komentiraju likovi, ali Affleckov policijski detektiv Daniel Rourke brzo ispali “idemo dalje” kako se ne bi shvatilo da Rodriguez želi živjeti na staroj slavi.
Rourkea upoznajemo emotivno shrvanog na seansi kod psihologinje kojoj još jednom iznosi traumu o otmici sedmogodišnje kćerke Minnie (Hala Finley), spreman da se vrati na dužnost. Naknadno uhvaćeni otmičar nije se sjećao da je oteo klinku, niti gdje ju je zatočio.
Krupni plan Rourkeova oka i njegovo buđenje kad mu psihologinja kaže “vrati nam se” naznačuju da će ovo biti “što je san, što java” vrsta filma koji se odvija na dvije razine stvarnosti unutar ili izvan čovjekova uma. Potvrda toga stiže ubrzo kad Rourke istražuje neobičan prepad na banku u režiji misterioznog tipa (William Fichtner kao Dellrayne) koji hipnotizira obične ljude i policajce da rade štošta u dojmljivo orkestriranoj sceni, ubijaju druge, čak i sami sebe.
Ispostavlja se da Dellrayne ima veze s otimicom Minnie i da pripada organizaciji hipnotičara iz tajnog vladina programa, sklonih prakticiranju umnih trikova poput jedija. Rourke se udružuje s hipnotičarkom Dianom (Alice Braga) koja ga upoznaje s konceptom “hipnotičkog konstrukta” i otkriva da ljudi poput Dellraynea mogu “preoblikovati stvarnost uma” i načiniti da “vidiš verziju svijeta koji ne postoji”.
“Ono što vidiš nije stvarno”, Diana govori Rourkeu, pa i gledatelju. I paf, stvarno(st) se najednom savija, iskrivljuje i morfira u nekolicini snolikih, vizualno impresivnih scena kao u “Inceptionu” (i “Doktoru Strangeu”), tipa da vlakovi voze po tračnicama koje se račvaju na nebu itd. Što je stvarno, a što iluzija ili hipnotički konstrukt ubrzo je sve teže dokučiti u filmu budući da Rodriguez radi distrakciju i navodi publiku na krive tragove, pri čemu se i sam naizgled malčice gubi u logici zapleta.
“Jesi li sada u mom umu?” i “Gdje smo sad i jesmo li uopće ovdje?” postaju ključna pitanja, ali kad se broj hipnotičara poveća i jedni počnu nadvladavati druge, “Hipnotiziran” gubi prvotnu mistiku i draž, dok dojam umanjuju prvoloptaški dijalozi i sklonost predvidljivosti pojedinih “twistova”.
Međutim, Rodriguezu se ne može poreći određeno vizionarstvo i da je bio na tragu nečeg dubljeg i metafilmskog slažući domino kocke uma spreman da pokrene njihovo lančano rušenje kad ih složi. U jednoj sceni “Hypnotic” potencira “Dogville” s hipnotičkim konstruktom nalik bazičnom filmskom setu. Možda Rodriguez nije ni snimio film. Možda je to samo konstrukt.